Trip down memory lane
Vanavond vieren we in de Tolhuistuin het verjaardagsfeestje van Blood Red Shoes. De Britse Laura-Mary Carter en Steven Ansell startten in 2004 als punkband, maar dan wel met dansbare muziek in plaats van alleen maar herrie. En dat hebben ze in de twintig jaar daarna volgehouden, met in de meest recente platen electro-invloeden. Op de planning van vandaag verwachten wij vooral oud(er) werk aangezien het publiek van tevoren mocht stemmen op nummers voor de setlist. Benieuwd hoe dat uitpakt…
We moeten nog even geduld hebben, want het Nederlandse 45ACIDBABIES mag de boel opwarmen. Heel veel moeite hoeven de vier bandleden niet te doen, want net als buiten is het ook binnen al snel benauwd. Neemt niet weg dat de artiesten op het podium keihard hun best doen om het kwik nog extra te laten stijgen. Met een flinke bak herrie waarin we rock, pop, dance en nog van alles meer herkennen wordt de zaal al snel in beweging gebracht. Vanaf het eerste nummer ‘Don’t 4get to Smile’ is het feest. Het kan je smaak zijn of niet, maar stilstaan is geen optie. Sta je dan toch per ongeluk stil, dan is het waarschijnlijk omdat je opgaat in het drama op het podium. Drama in de zin van hysterische outfits, energieke bewegingen en een aandoenlijke chaos als er op verschillende momenten van alles met stekkers en kabels niet goed gaat. Prima opwarmer zo.
In rap tempo wordt het podium vervolgens leeg getrokken. Voor Blood Red Shoes is weinig nodig: een stapeltje versterkers, microfoons en een drumstel en dan heb je het wel zo’n beetje. Vanavond worden er twee extra plekken ingericht want gastmuzikanten James Allix (drummer van Tigercub) en Dan Rumsey (bassist van The Wytches) sluiten aan voor nóg meer pit met synth & samples en extra gitaar & basgitaar. Met op de achtergrond loeigrote ballonnen die spellen “20 YEARS” is het podium simpel en functioneel. Meer hoeft ook niet. Allix en Rumsey mogen onder luid gejuich vanuit de zaal direct mee starten met de nummers ‘Elijah’ en ‘Bangsar’. Beide van het album ‘Get Tragic’ uit 2019. Na deze energieke start vliegen we behoorlijk terug in de tijd. Naar 2008 om precies te zijn wanneer debuutalbum ‘Box of Secrets’ uitgebracht wordt. Met ‘You Bring Me Down’ is de trip down memory lane begonnen…
‘Don’t Ask’, ‘It’s Getting Boring by the Sea’, ‘This Is Not For You’ en ‘Cold’ worden allemaal hard meegezongen. Het moge duidelijk zijn dat de fans vanavond blij zijn met de uitslag van de stemronde. Als Steven het publiek vervolgens kort toespreekt, bevestigt hij dat veel van deze nummers al erg lang niet meer live gespeeld zijn. Zo ook de hierop volgende ‘When We Wake’, ‘Keeping It Close’ en ‘In Time to Voices’. Het is er overigens niet aan af te horen. De energie zit er goed in, de nummers klinken soepel – al zal Ansell wellicht wat moeite hebben met de toonhoogte die al die jaren geleden net wat hoger lag dan op de meest recente producties.
Allix en Rumsey sluiten weer aan voor het nieuwere werk, waaronder ‘Eye to Eye’, ‘God Complex’ en ‘Howl’. Het voegt wat toe, geeft live een heel andere dynamiek, maar echt nodig is het wat ons betreft niet. Vanavond bewijst Blood Red Shoes maar weer dat ze het als duo nog meer dan prima afkunnen. Er wordt gedanst, gesprongen, keihard meegebruld door het publiek. Wat voorzichtige moshpitjes en vooral een flinke bak energie vanavond, doorlopend aangewakkerd door de bescheiden muzikanten op het podium die gewoon lekker hun ding doen. Veel energie, maar geen onnodige poespas of opsmuk – behalve dan het staan op het drumstel van Steven. Precies zoals we Blood Red Shoes kennen. Terwijl het zweet bijna van de muren druipt na ‘I Wish I Was Someone Better’ loopt de set op z’n einde met het net zo energieke ‘Light It Up’, ‘Say Something, Say Anything’ en ‘Morbid Fascination’.
Na een toegift van ‘Je me perds’, ‘ADHD’ en ‘Colours Fade’ is het echt klaar. Een leuke reis door de tijd waarbij voor ons duidelijk is dat een groot deel van de fans toch echt nog geniet van het oudere werk. Neemt niet weg dat ook de meest recente nummers vanavond hard meegezongen zijn. Zowel Carter als Ansell hebben zich de afgelopen jaren op eigen projecten gericht, als muzikant en producer, naast Blood Red Shoes. Het gevierde jubileumfeestje van vanavond geeft aan dat men toch ook echt nog wel op meer Blood Red Shoes zit te wachten. En tot dat moment er is… reizen we gewoon door 20 jaar aan topnummers heen!
© Céline Claassens
