De artiest Roufaida in het voorprogramma sluit precies aan bij onze beelden over Eefje de Visser. Haar manier van zingen doet ons daar aan denken namelijk. Een wat dunne stem en iets repeterends. Tegelijkertijd zit het hypnotiserende hier ook in.
Als je dat loslaat hoor je een artiest met Marokkaanse roots, hoewel bepaalde klanken ook Oosters aandoen. Politieke en maatschappelijke issues worden niet gemeden, wat misschien niet verwonderlijk is als je vader een van de meest geliefde burgemeesters van Nederland is; Aboutaleb. Het nummer ‘Friendly Fire’ gaat over hoe vandaag de dag het leven onder Wilders ervaren wordt vanuit Nederlands-Marokaans perspectief. Scherpe flarden tekst komen ons ten gehore, ze spreekt zich uit en het publiek hoort en applaudisseert. Het nummer daarop is voor de kinderen en de toekomst, en voor Gaza. Waarin ze zich opwindt over ‘Denial of human dignity'. Eveneens een flard tekst die van toepassing zal zijn voor vele groepen in de wereld die het niet voor het zeggen hebben. Ze spreekt daarmee een universele taal. Haar muziek lijkt dat ook, zonder mainstream te klinken. De man op percussie produceert verbazend veel sounds die de muziek een erg fijne vibe geven, Van een stroom met diepe bassen tot getokkel wat doet denken aan het klokje van een tijdbom. Elektronische muziek, maar dan wel met een guembri, een West-Afrikaans instrument. Ondanks dat ze met zijn drieën zijn klinken ze als een volwaardige band die twijfelt of ze er een vette dance show van gaan maken of een melancholisch psychedelische folk, waarbij de teksten de basis zijn. Maar beide is goed.
Eefje de Visser trapt af in een grijze sluier. De mist op het podium is grijs en iedereen is gehuld in grijze kleding. Dat wil zeggen de bassist, drummer en toetsenist. Annelie is er niet en dat wordt creatief opgelost, mede met behulp van eerder opgenomen werk. Eefje neemt plaats op een kruk die voor, en iets lager gepositioneerd staat ten opzichte van haar achtergrondzangeressen. De vrouwen hebben alle drie lang haar en een klassiek grijs pak aan, met subtiele verschillen. Daarmee ziet het er van het begin af aan artistiek uit.
Eefje de Visser gooide hoge ogen met haar vierde album 'Bitterzoet' uit 2020, dat tot een van de hoogtepunten van vaderlandse bodem werd gezien. Inmiddels is haar vijfde album ‘Heimwee’ uit, welke naar eigen zeggen gaat over samen zijn.
Het is een beetje jammer dat Eefje haar teksten niet goed te verstaan zijn. Tenminste, grote delen van de avond. Dat is vaak zo bij concerten, maar in dit geval is het extra spijtig omdat ze juist erg veel nadruk legt op haar teksten, de woorden, de keuze van woorden en de combinatie ervan. Het is het aaneenrijgen van woorden wat poëzie wordt. Het is ook extra spijtig omdat dan temeer opvalt dat haar zang weinig variatie kent, de toon, de stijl en de intensiteit lijkt in elk nummer min of meer hetzelfde te zijn. Wanneer je meegezogen wordt door de tekst dan trekt dat minder de aandacht.
Echter, waar zij hoge ogen gooide met het album, lijkt in dit geval de mensen in de zaal bij haar hoge ogen te gooien. De timing speelt daarin een rol. Groningen is de laatste stop in haar tournee. De geschiedenis speelt een rol. Ze houdt van Groningen maar Groningen heeft haar op de kaart gezet door haar te programmeren op Noorderslag zo’n 13 jaar geleden. Haar dankbaarheid is oprecht, evenals haar respect voor het publiek als deze gewoon zijn mond houdt en aandachtig luistert als ze op haar kwetsbaarst met maar sporadische begeleiding een persoonlijk nummer speelt.
Gedurende de avond ontstaat er een bepaalde chemie die Eefje zo nu en dan bekrachtigt en dat heeft een versterkend effect op het enthousiasme van het publiek en de energie in de band. De zangeressen Teun Truijen en Aysha de Groot die aanvankelijk zittend wat bewegen komen als danseressen steeds meer (letterlijk ook) naar de voorgrond. Als de drie vrouwen dansen, wat meer heeft van een choreografie of een danceballet dan van een beetje bewegen, versterkt dat de kracht van de show enorm. Er zit wat sensualiteit in, soms erg subtiel, maar zeker ook met veel kracht. Aan het einde worden de kaders van de dans wat losser en lijkt het meer een vorm van vrije expressie. En daarin zie je zowel vakmanschap als plezier.
Tot slot is de muziek op bepaalde momenten erg opzwepend, wat de zangeressen versterken door ook veel met zijn drieën tegelijk te zingen. In ‘Ik weet dat hij het wil’ van haar nieuwe album is een basdrum aanwezig die een broeierige basis vormt om allerlei sounds overheen te gooien, wat klinkt als een jam of een experiment. Als er even geen zang is dan wordt het spannend en interessant, en dan komt de zang terug en wordt een jam een volwaardig nummer. De zangeressen maken meer klanken dan woorden en vormen in feite een extra instrument. Aan het publiek te horen is dit het beste wat ze horen. Als Eefje daarop zegt dat ze de sterren van de hemel wil spelen, dan geloof je dat dat zo is. De band wordt energieker en de muziek afwisselender. ‘Vlug’ van het album Heimwee is verfrissend en wordt enthousiast onthaald en dat geldt ook voor 'Vlammen', eveneens van dat album. ‘Stilstand’(van 'Bitterzoet') is een nummer waarbij je de hele tijd wacht tot het losbarst, en dat doet het.
Het zijn details waarmee indruk wordt gemaakt; met zijn drieën op een rij zingen terwijl ze om de as van de middelste draaien in ‘Stilstand’. Van de hand die ze synchroon schuin over het gelaat plaatsen, tot de bewegingen in slow motion, in het laatste licht van een nummer.
Er wordt wel gedanst in het publiek, maar het zullen de poëzie liefhebbers zijn die enkel wat zwierig bewegen. De muziek en de show hebben wel de potentie een tent binnenstebuiten te keren. Wellicht komt dat nog eens. Tot dan toe genieten de mensen van het luisteren naar de teksten, die ze toch grotendeels al uit hun hoofd kennen, en het kijken naar de show. Wat ons betreft is het veelbelovend dat de sterkste nummers de nummers zijn van haar nieuwste album ‘Heimwee’.
© Marten Siegers
