Check Robin Berlijn!
Het is vol in de kleine zaal. De Fatal Flowers zijn terug. De rockband bestond van 1984 tot 1990 en is volgens bepaalde bronnen een van de beste Nederlandse bands. De eerste akkoorden worden gelijk herkend en voor je er weet van hebt, zijn ‘How Many Years’, ‘Some Day’ en ‘Second Chance’ erdoorheen geramd. Korte nummers met lekkere lome backing vocals, mooie refreinen en zeer opvallend gitaarwerk. Het rolt en blijft rollen deze avond.
Momenten van gas terugnemen zijn er ook, maar het voornaamste is de energie van de bandleden die linksom of rechtsom eruit moet. Robin Berlijn speelt alsof hij tien jaar geen gitaar heeft aangeraakt maar er elke dag naar gehunkerd heeft; zijn bewegingen en mimiek laten focus en expressiedrang zien. Hij excelleert, creëert fantastische soudscapes met wha-wha effecten, kan niet anders dan doorgaan en geen stap opzij doen voor zangpartijen. In de zevende song, ‘Younger Days’ houdt hij zich in voor pianist JB Meijers, maar het duurt niet lang en de gitarist krijgt weer alle ruimte.
De band kabbelt en Berlijn laat zijn instrument echoën, galmen en zachtjes huilen. Hij speelt niet alsof hij uit zijn diepste speelt, hij doet dat uit bittere nood, zonder showelementen of sterallures.
Juweeltjes zijn er. Mooie ingetogenheid en een erg sterke riff in ‘She’s Doin’ Fine’. Heldere zang, en goed te volgen tekst in het Americana achtige ‘Second Chance’ en zeker ook in ‘Younger Days’. Het rammelt zoals Primal Scream in ‘Burning’ maar ook een ingetogen moment met een pianootje als uit een muziekdoosje weet de zaal te roeren. Zanger Richard Janssen heeft iets poëtisch en dromerigs over zich. Hij kan wel laag zingen maar het blijft dun, kwetsbaar. Het is een gevoeligheid die hij toont in ‘Pleasure Ground’ als hij zingt: “Time runs out and I could scream and shout”. ‘Speed of Life’ wordt daarnaast aangevuld met meer kippenvel-gitaarspel van Robin Berlijn.
De bandleden genieten, stemmen af en lijken een beetje te experimenteren. Een gevoelig intro wordt abrupt onderbroken in de punk song ‘Nowhere to Lay My Head’. Er staat een bezoekster ver weg van ons in de zaal die de hele avond met een big smile alle teksten meezingt, en met armbewegingen laat zien te weten wat er komt. Daar zit eerstegraads euforie. Uiteindelijk gaat zelfs iedereen staan, maar er is geen slotstuk. Er volgt nog meesterlijk gitaarwerk in ‘Round and Round’, maar de encore is geen afronding. De band moet leeg.
De Fatal Flowers zijn terug en klinken als een hedendaagse band. Ze doen ertoe alsof er geen gat is van 29 jaar. Dat is een meesterlijke prestatie, met een hoofdrol voor gitarist Robin Berlijn.
© Marten Siegers | All Rights Reserve
Geef een reactie