Stipt 20:30 wordt het donker in de zaal en verschijnt de 6-koppige band van McAlpine on stage. Een intro met vogelgeluiden, de stem van McAlpine die je hoort praten en de band begint langzaam geluid te maken. Wat waarschijnlijk als een spannend stuk moet aanvoelen, voelt eerder een beetje rommelig en lang, iets dat een voorbode blijkt te zijn voor de rest van het concert.
Na zo’n minuut verschijnt de 25-jarige zangeres dan op het podium, dat is aangekleed als huiskamer met verschillende lampen op verschillende hoogtes en een sfeervol warm licht. Initieel denk je; wat een unieke setting! De hele band zit, in plaats van staat, inclusief Lizzy McAlpine zelf.
Met deze tour wilde ze het anders aanpakken. Waar ze twee jaar geleden nog in een uitverkocht Tolhuistuin speelde (waarover we vooral schreven dat het wat dynamiek en echte instrumentatie miste) zit ze nu in een uitverkocht AFAS, weliswaar met zes man en een hele hoop instrumentaria.
Het touren eiste haar tol een aantal jaar geleden waardoor ze maar liefst twee keer een hele tour heeft moeten cancelen. Naar eigen zeggen kwam dit door de druk die het touren legde op haar mentale en fysieke gezondheid.
Je moet het maar durven, twee keer een tour cancelen terwijl je je eerste album in corona tijd uitbracht en daardoor überhaupt niet live kon spelen. Je kunt dus wel stellen dat hoewel McAlpines haar inmiddels derde album ‘Older’ op 25-jarige leeftijd uitbracht, ze eigenlijk nog bizar weinig live-ervaring heeft.
Zodra ze het podium betreedt en zelf ook gaat zitten merk je in de zaal het eerste ongemak. Hoewel het concept van een huiskamer op een podium heel erg tof lijkt, is het natuurlijk niet handig als je zo laag zit dat vrijwel 70% van het publiek daadwerkelijk niets kan zien omdat het publiek zelf staat.
Het publiek, wat overigens ontzettend aandachtig en volledig stil (wat zeker in Nederland wel eens anders is) afwacht tot McAlpine haar eerste noot inzet, wordt meteen beloond zodra ze begint te zingen.
Wát een stem. Vanaf het eerste moment is het loepzuiver en dit doet je dan ook het eerste ongemak een beetje vergeten
Maar helaas; waar de band bestaat uit zes geweldige muzikanten die alles live spelen (geen vocalen op de backing-track dit keer) en dit hoop biedt aan de akoestische muziek die tegenwoordig steeds minder in de top 50 staat, begint na een aantal songs op te vallen dat veel van McAlpine haar nummers nogal in hetzelfde sfeertje hangen. Dat in combinatie met een ongemakkelijke podium opstelling én presentatie, want ook visueel gebeurd er he-le-maal niets, maakt dat het geheel erg saai wordt. Er zijn geen schermen waarop de band wél te zien is, en er lopen ook geen visuals mee. Van een lichtplan is minimaal sprake, want ook al hangen er wel wat lampen op het podium, veel meer dan aan of uit gaan ze niet en ze veranderen ook niet van kleur.
Hoewel McAlpine haar stem prachtig is, en elke noot loepzuiver, mist het gevoel alsof ze haar publiek echt mee wil nemen op reis door haar wereld.
Ze speelt bijna volledig de tracklist van haar album ‘Older’ en het lijkt alsof het publiek daar niet helemaal voor is gekomen, want er wordt bizar weinig mee gezongen voor een uitverkochte show.
Zodra het intro van ‘Doomsday’ begint klinkt er dan ook een hard applaus wat aankondigt dat het publiek dit werk wél herkent. En daar wordt dan toch heel hard meegezongen.
Waar er tussendoor wel af en toe verteld wordt over de periode waarin McAlpine het nieuwe werk schreef, blijft het geheel ongemakkelijk, iets wat ze zelf ook vaak benoemd. En dat is in het begin nog wel schattig, maar op een gegeven moment voel je in de zaal dat het begrip een beetje aan het wegzakken is. Richting het einde van de show komt duidelijk naar voren dat deze zaal te groot is voor de 25-jarige artieste.
Wellicht dat McAlpine zelf nog niet vaak naar een live concert is geweest om vanuit het publiek te beoordelen hoe je een show ervaart. Hoewel het huiskamer concept op het eerste oog heel erg tof is, kun je natuurlijk met een zaal als AFAS niet verwachten dat je het publiek op dezelfde manier meekrijgt als bij een Tiny Desk show zonder daar iets mee te doen qua aankleding of visuele beelden. Het lijkt toch alsof hier vanuit haar team niet goed genoeg naar wordt gekeken, want het kan je niet ontglippen dat er in het publiek achteraf op de gang heel veel wordt geklaagd over de ticketprijs van deze show en de saaie aangelegenheid.
Wellicht zou een zaal als Carré een betere stap zijn geweest.
Fotografie: © Max Kneefel | All Rights Reserved
