Het is voor het eerst dat de Canadese progressieve rockband Mystery de Hanzestad Zwolle aandoet. Met een dubbele reden. Op hun meest recente album ‘Redemption’ is het nummer ‘Pearls and Fire’ een eerbetoon aan Leo Major, die tijdens WW2 geholpen heeft om Zwolle te bevrijden. Aan ons de eervolle taak om dit live te aanschouwen in de grote zaal van Hedon.
De zaal is fijn gevuld als de lichten doven en de gordijnen openen. Met slechts een kleine spotlight en een masker op opent zanger Jean Pageau de eerste set. Zoals progressieve rock betaamd bouwt de muziek prachtig op en zetten de overige bandleden stuk voor stuk hun instrumenten in. Ook de spotlight krijgt enige bijval.
Na het eerste nummer, waarin in feite twee songs naadloos in elkaar overgaan, wordt ‘Redemption’ ingezet. Wat ons betreft al gelijk een hoogtepunt. Het nummer van het nieuwe album staat als een huis, begint met een breekbare verontschuldiging maar bouwt schitterend op naar heerlijke jankende gitaarpartijen van Sylvain Moineau en founder, producer én schrijver Michael St-Pere.
Tussen de lange nummers door is er plaats voor een korte toelichting, maar al snel worden we weer meegezogen in prachtig opbouwende stukken met afwisselende melodieën met sterke uithalen. De stem van Jean Pageau is krachtig en zuiver. Hij is wat theatraal maar maakt fijn contact met het publiek zonder de essentie van de nummers te verliezen. Ook de bandleden krijgen regelmatig zijn aandacht en de band daardoor ook van het genietende publiek. Veel meer is er ook niet nodig; er is geen videowall of andere effecten en die missen we ook niet.
Voor de pauze worden we nog getrakteerd op ‘Another Day’, wat al heel lang niet meer live was gespeeld maar in deze tour weer is opgenomen. Hierbij wordt ook een dwarsfluit ingezet, erg knap om dat af te wisselen met zang. In ‘Delusion Rain’ horen we even veel meer stemmen, ook bassist François Fournier die we al eerder op de backing vocals hoorden en drummer Jean-Sébastien Goyette zingen mee.
Na de pauze wordt er wederom sterk ingezet met ‘Behind the Mirror’. Als we dan bij ‘Pearls and Fire’ aankomen, is het tijd om de band voor te stellen en het publiek te laten weten waarom Zwolle persé in het tourschema opgenomen moest worden. De keytar gebruikt door Jean Pageau mag zelfs even de standaard verlaten en samen met de keys van Antoine Michaud zorgt deze voor mooie effecten in dit nummer. Deze laatste artiest wordt daarna nog even in het zonnetje gezet voor zijn bijdrage aan het nummer ‘Homecoming’.
De set wordt afgesloten met ‘Is this how the story ends?’ een nummer van bijna 20 minuten. Net als je denkt dat het stuk afgelopen is, wordt de melodie weer anders en deinen we nog even door als een trein die ritmisch over het spoor dendert. Waar in het nummer zelf ook regelmatig naar gerefereerd wordt.
De band verlaat kort het podium, maar is al snel terug voor de encore, vergezeld van een kop hete thee om de stembanden van Jean Pageau nog eventjes warm te houden. Nog “even” twee nummers en dan is het echt tijd om tevreden de zaal te verlaten. We kunnen afsluiten met flauwe one-liners over mysteries die al dan niet opgelost zijn, maar vooralsnog was het een avond genieten van progressieve rock die staat als een huis.
© Ellis Mulder
