Het is uitverkocht en lekker druk. Het eerste gesprek wat we kunnen opvangen gaat over oorpluggen. Want Mother Vulture uit de UK, speelt hard, heel hard. Ze zijn voor het eerst in Nederland. De bandleden zijn geheel in het zwart en de zware muziek vormt een bijzonder contrast met de hoge stem van de zanger. Het geluid doet denken aan de zangers van ACDC en Axl Rose op zijn luidst. En Led Zeppelin. Het gaat allemaal in de hoogste versnelling. Met zware bas en drums heeft deze band een enorm bereik. Met toch behoorlijk wat afwisseling in ritme en een enorme dosis energie (fysiek ook) lijkt deze band beter op z’n plek op Pinkpop. Een goede band om festivalgangers uit hun lome ochtenddip te timmeren. Werkt beter dan yoga.
Op Lowlands 2024 hebben we Ramkot ontdekt. Ramkot opent met een fraai gezongen stuk uit ‘This is The End’ van The Doors. Dat gaat vervolgens over in een stevige riff. Gelijk valt op hoe strak deze drie leden uit het Vlaamse Gent spelen. We horen Hannes Cuyvers op bas en zang, Tim Leyman op gitaar en zang en zijn broer Tom Leyman op drums. De invloeden van Rage Against The Machine zijn hoorbaar. Hard, zwaar, tegendraads en erg veel heavy rock. Met gekrijs ook. En ook zij houden van tempowisselingen en afwisseling. Want de tweestemmigheid maakt het interessant, plus er zitten ook stukken bij waarin een ouderwetse gitaarsolo of een bluesy outro voorkomt. De leden zijn superblij hier in Groningen te zijn, voor de tweede keer.
We horen een erg fraai stuk muziek waar in het einde een gitaarmuur de laatste regels weerkaatsen van beide zangers, die het bijna lijken te zingen als een bijbeltekst. Er is ook een triestige ballad bij maar die wordt snel vergeten door de energieke punk in ‘Exactly What You Wanted’ . Er is noisy hardcore in ‘I Think I’ve Gone Slowly Insane’ een song met een lome bas, harde beats en een jengelende gitaar. Het refrein wordt krijsend gezongen, met tussenpozen. Hij zingt alsof hij bij elke teug die hij uitademt een paar woorden mee pakt. Het is heftig. Een intro van de drummer komt over als een marcherend leger en de gitaar als een leenfiets van de band Franz Ferdinand. Vlotte postpunk die er erg goed in valt, te zien aan de moshpit. Het werkt aanstekelijk. De sfeer is gemoedelijk. Ondanks het volume lukt het een aantal tweetallen toch aardig om vermakelijke gesprekken te voeren achterin.
De gierende feedback in een nummer wordt door het publiek beantwoord met luid gejoel. Het is de echo van Black Rebel Motorcycle Club die we horen, maar vooral Queens of the Stone Age. Voor hun tweede (en recentste) album ‘Rose’ is het trio afgereisd naar The Joshua Tree in California. Ze namen het op in de Rancho De la Luna studio samen met Alain Johannes, een multi-instrumentalist uit Chili die gewerkt heeft met Queens of the Stone Age.
Wat de heren doen staat als een huis. Ramkot. Het is een verwijzing naar het Napelees dorp waar drummer Tom wederopbouwwerk heeft gedaan na een aardbeving. Maar als kot staat voor kamer of huis, dan klopt de naam ook wel. Je wordt buitengewoon genadeloos uit je habitat geramd. Maar wel lekker.
© Marten Siegers
