Het is meer dan zes jaar geleden dat we deze Ierse mannen voor het laatst in de Ziggo Dome zagen. De band, die in de jaren 2000 enorme successen boekte met hits als 'Chasing Cars' en 'Run', heeft altijd een speciale plek gehad in het hart van hun (Nederlandse) fans. Na een periode van stilte keert de groep vanavond eindelijk terug naar de Ziggo Dome, waar ze naast hun oude hits ook hun nieuwe album 'The Forest Is The Path' met ons delen.
The Florentinas openen de avond met een explosie van energie en aanstekelijk enthousiasme. In eerste instantie doen ze ons denken aan een gemiddeld high-school-bandje, maar al snel bewijzen ze dat ze meer in hun mars hebben. De chemie op het podium is onmiskenbaar, en ze weten de Ziggo Dome moeiteloos mee te nemen. De krachtige stem van de zanger, de harmonieuze aanvulling van de bassist en het voelbare plezier waarmee ze spelen, creëren een oprechte connectie met de zaal. Het is duidelijk dat deze band niet alleen onderling een sterke dynamiek heeft, maar ook met het publiek. Dit alles maakt The Florentinas een band om in de gaten te houden – jong, verfrissend en vol potentie.
Om negen uur is het dan de beurt aan Snow Patrol. De band betreedt het podium onder begeleiding van indrukwekkende visuals. Wie ze al eerder live heeft gezien, weet dat frontman Gary Lightbody geen geboren podiumbeest is. Hij straalt een lichte ongemakkelijkheid uit, alsof hij niet altijd weet hoe hij zich moet bewegen of het publiek moet meenemen, en vergeet geregeld zijn eigen lyrics. Maar juist dat maakt hem ontwapenend. Zijn oprechtheid en kwetsbaarheid zorgen ervoor dat hij een connectie maakt met de zaal, waardoor zijn ietwat onhandige podiumpresentatie eerder charmant dan storend overkomt. Desalniettemin verandert dit niets aan het feit dat Lightbody vocaal niet de sterkste is en tijdens de show vaak afhankelijk is van de inzet en het enthousiasme van het publiek, dat gelukkig graag voor hem invalt.
Technisch zit de show verder goed in elkaar; de visuals zijn goed gekozen en ondersteunen het repertoire van de band. Het hoogtepunt komt tijdens 'The Lightning Strike (What If The Storm Ends)', wanneer er een groot doek voor het podium valt. Een gewaagde keuze, want zo kun je als artiest mogelijk de connectie met je publiek verliezen. Het tegendeel gebeurt: de visuals én de muziek nemen je mee in de levensloop van een boom, een storm en uiteindelijk een ontploffing van blaadjes die door de zaal dwarrelen.
De band zet een sterke show neer, met in het bijzonder de pianist Johnny McDaid, die ondanks een recentelijke handoperatie na een treinongeluk de sterren van de hemel speelt. Snow Patrol draait niet om spectaculaire vocalen, maar om de emotie die ze overbrengen. Frontman Gary Lightbody voelt de muziek, en dat is duidelijk merkbaar. Het optreden heeft iets huiselijks – alsof je een warme, muzikale knuffel krijgt van een oom of vader. Dit roept echter ook de vraag op of de Ziggo Dome de juiste zaal is voor deze Ieren.
De kracht van Snow Patrol ligt in de nostalgie. 'Chasing Cars', 'Run' en 'Open Your Eyes' waren de onbetwiste hoogtepunten. Dit is een band die het best tot zijn recht komt wanneer je luidkeels kunt meezingen.
Snow Patrol heeft ons weer meegenomen op een 'path’ vol herinneringen. Hun muziek blijft resoneren, als een herinnering die niet vervaagt. Het pad dat ze bewandelen is niet altijd de makkelijkste route, maar juist dat maakt hun reis zo bijzonder. Op 11 juli staat de band op festival Bospop, wat met een album genaamd ‘The Forest Is The Path’ vast en zeker goed moet komen.
© Demi Luna Traas
Demi Luna Traas