Ingetogen en sfeervolle avond in Vera Groningen
Het podium ziet er fraai uit, met een grote hoeveelheid aan instrumenten en een mooie grafische prent in het decor. Als Stef Kamil de show start met een Vlaams “Goedenavond mensen”, valt op dat hij perfect op het podium past. Kwaliteitsblauw draagt hij, passend bij een mooi blauw gitaartje. Hij wordt vergezeld door een drummer, een bassist/contrabas-speler, organiste en een harpiste. Door zijn korte introducties van songs valt op dat hij een breed scala aan onderwerpen heeft waarover hij schrijft. Over een generaal, een tienerliefde, zijn zoon, een echtelijke ruzie en een bezoek aan Melanie de Biasio (Belgische jazz-, blues- en soulzangeres) in Charleroi. Leuk detail is dat er ook een song bij zit die hij deels in Groningen heeft geschreven in de tijd dat hij met dEUS toerde en eveneens Vera aandeed; ‘TV Song’ heeft hier op een Groningse hotelkamer zijn oorsprong.
Zijn praatjes zijn bescheiden, met een ingetogen zwoele Vlaamse tongval. Zijn manier van zingen komt over alsof hij het liefst alles zachtjes in je oor fluistert. Zijn iets hese stem leent zich daarvoor. Met de muziek die soms lekker als een boemeltreintje een vaste cadans zoekt en soms even wat scherper en luider ergens inbijt laat hij vooral serieus en ingetogen de lyrics op zijn plek vallen. De band klinkt als 1 instrument, 1 sound. Geen muzikant die een solo doet, geen lange intro’s (wat wel jammer is want zijn slide wil dat wel) en dat maakt het als een soort warme deken voor avonden van weemoed of bezinning. Zijn gitaarstijl is erg sterk. Goed in het ritme en speels daaromheen. ‘Back on the Road’ heeft zo’n een lekker ritme, afkomstig van zijn laatste plaat ‘Making Sense of ∞’. Hij zingt met zijn ogen dicht. Hij put uit zijn hele ouvre waarbij de Zita Swoon songs opvallen door het orgeltje en vrij herkenbaar zijn ook voor de minder grote fan. In ‘People Are Like Slamming Doors’ is er wat steviger pop / rock te horen en wat meer beweging in het publiek te zien. Lekker even wat meer energie. De backing vocals van de harpiste en de organiste hebben gepoogd zijn gekwelde geest uit zijn donkere zolderkamertje te trekken. In het daaropvolgende ‘New Town’ laat hij horen dat zowel zijn bereik als volume van grotere orde zijn dan je zou vermoeden. Het is erg aangenaam en toch ook verrassend hem daadwerkelijk vol te horen zingen. De kracht en de energie die dan los komt maakt indruk. De expressie wordt sterker en de bandleden bewegen en stralen. Dat de band geniet is helder. Maar Vera is ook wel een erg leuke plek en voor Stef geen onbekende stek. Eerder stond hij hier uiteraard met dEUS, Moondog jr, Zita Swoon en Kiss My Jazz. Rondkijkend in de zaal menen we de liefhebbers van voorgaande jaren te herkennen. Dat Stef een fijne mix ten gehore brengt en oude nummers in nieuwe jasjes steekt, komt goed aan bij het waarderende publiek. Een lang applaus volgt, Stef Kamil dankt, dankt en dankt het publiek. En wij hem.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie