Iedereen gooit vanaf het eerste moment de heupjes los als Quique begint te spelen. Er zijn drie blazers in de band die het geheel extra swingend maken. De Colombiaan dompelt het publiek in een warm bad van Latijns-Amerikaanse klanken. Krachtige energieke muziek waar de backing vocals klinken als kreten uit strijdliederen. Hij heeft echter ook Nederlandstalige nummers. Hij krijgt het voor elkaar dat iedereen (tot buiten de tent) de handen in de lucht heeft en mee beweegt van links naar rechts. Alles synchroon.
Achter de heuvel, wat lijkt op de echte Rabbit Hole, ligt een kleine arena genaamd Bossa Nova. Het zit tjokvol. Er is geen gangpad meer als Dan Whitlam uit Londen begint te spelen. De band lijkt vooral ten dienste te staan van de raps van de charismatische Dan en de zang met kopstem van de gitarist. Of eigenlijk draait alles om het verhaal van Dan. Hij neemt de tijd om een lang verhaal over zijn oma te vertellen en in nummers rapt hij als een verhalenverteller pur sang. Ritme en klank zitten geramd terwijl de teksten raak zijn; “She turned my pupils into pupils”. Mellow is het, maar het jonge publiek houdt ervan. Getuige de aantallen (miljoenen) die zijn poëzie volgen op zijn socials zijn het hier echt de gelukkigen die erbij mogen zijn.
Er staat een oude schuur waar rijen mensen staan die meezingen op een nummer van Nick en Simon. Het blijkt dat ze wachten voor het evenementje ‘Palin(g)droomfeest’. Later op de dag is de rij nog veel langer. Het lijkt een incheckrij op Schiphol wel, waar je slingerend naartoe wordt begeleid tussen dranghekken. Deze mensen nemen de tijd om te wachten op het Oje lele OG feest. Kom verkleed, luidt het advies. Wachten is hier het credo, ook als de nood hoog is. Naar de wc gaan, een biertje of een frietje halen en zelfs een kop koffie meepakken kost zeeën van tijd. Maar niemand klaagt. Het is erg gemoedelijk.
Wunderhorse is een echte gitaarband, met invloeden van The Smashing Pumpkins en Nirvana. Schreeuwende gitaren en een flinke dosis melancholie. De rauwe energie bevalt goed.
Rauw is het ook weer in de kerk. Throwing Bricks uit Utrecht gooit de ramen in. Gelukkig heeft deze kerk dat niet, de zijkanten staan open. De zanger schreeuwt letterlijk elk woord vanuit zijn tenen eruit. Stalen longen moet hij hebben. Het is headbangers muziek waar vooral de bas en de zang domineren. Binnen is het propvol. Iedereen staat te kijken naar de totale overgave van deze band. Dat de temperatuur hier binnen 10 graden hoger is dan buiten moet vooral te danken zijn aan de activiteit op het podium. Het zweet spat er van af.
Op het grote podium Hotot speelt Royal Otis. De band uit Sydney maakt het voor ons niet heel spannend. Het komt een beetje onpersoonlijk over. De cover ‘Murder On the Dancefloor' van Sophie Ellis-Bextor bevalt het publiek goed. Het lied van the Cranberries (‘Linger’) is van zichzelf al geen sterk nummer en wat zij ermee doen maakt het niet beter. Maar een coverband zijn ze toch niet. Ze schrijven liedjes met Grammy genomineerden als Dan Carey (Wet Keg, Fontaines D.C.) en Amy Allen (Sabrina Carpenter, Harry Styles). Het publiek komt in grote getale. Het veld is goed vol en achterin staat een flinke groep de polonaise te doen, wat uitloopt op een Circle Pit.
Ondertussen loopt een blaasorkest over de stoffige paden van DTRH. Daaromheen lopen mensen in twee en een halve meter hoge poppenpakken van crepe papier te dansen. Festivalgangers haken in, lopen mee tussen de artiesten en vermaken zich uitstekend; het is een feest om te zien.
Saint Levant pakt iedereen in. Terwijl hij in een taal zingt waar de meeste mensen waarschijnlijk geen woord van kunnen verstaan. De 24 jarige Marwan Abdelhamid groeide op in Gaza, tot zijn 7de. Het swingt de pan uit, deze 8 man sterke band. Met zijn allen maken ze een levendige dynamische show. Zowel voor het gehoor als voor het zicht. Stilstaan is op en voor het podium er niet bij.
Op het Bossa Nova podium treffen we weer een verrassing. Glintsal. Twee sympathieke Belgen pakken eens lekker uit. Het is vol. Wanneer je denkt; er past niemand meer bij wordt het tegendeel bewezen. Je voelt je onderdeel van een wedstrijdje; ‘Hoeveel mensen passen er in een Citroen 2CV? dat is meer dan je denkt en niemand raakt daar van geïrriteerd.
FISAL(dj-pruducer) en Glints (zanger-rapper) weten als geen ander hoe je entertainment maakt. Glints zingt en rapt alsof hij van de straat komt en fysiek dendert hij alle kanten op. Op ‘Bounce’ gaat iedereen los en ‘Get U What U Want’ is een melodieus juweeltje. Het is overtuigend. Het heeft een aangename soort luchtigheid en ze lijken met gemak alles uit hun mouw te schudden. Of het nu gaat om de arena te laten springen op ‘(Not) A Housewife’ of een act neerzetten in slow-motion; de twee vrienden doen exact waar het publiek blij van wordt.
Wet Leg schittert vooral door frontvrouw Rhian Teasdale. Zo opvallend als zij is, zo onzichtbaar is de andere helft van het been; Hester Chambers moet je met een verrekijker zoeken als je niet vooraan staat. Rhian ziet er sexy uit in haar hotpants, dat is één. Maar haar manier van zingen, en de teksten zijn niet minder sexy. Zwoel en sensueel zingt en beweegt ze zich over het podium. Ze verandert als ze hun grote hit ‘Chaise Longue’ inzetten. Ze komt niet meer bij van het lachen en het lukt gewoon niet de eerste stukken fatsoenlijk te zingen. Na afloop verbaast ze zich oprecht over hoe grappig ze het publiek vindt. We zien aan het eind van hun nieuwe nummer een klein groepje draaien in een Circle Pit. Tijdens ‘Chaise lounge’ groeit die als kool. Het wordt een hossende menigte achterin het veld met zo'n 200 mensen. Haar laatste nummer, ‘Ur Mum’ is weer sleazy; vette riffs en sexy lyrics, dat is Wet Leg.
Iggy Pop (78) komt op met het geluid van blaffende honden. Hij trapt flink op het gaspedaal. Met zijn rauwe stem, oude lijf en een band van 7 man sterk zet hij ‘Raw Power’ in. In ‘I Got a Right’ hoor je de razende drummer. Maar ook het schuiftrompet en de trompet hebben een belangrijke rol. In ‘Gimme Danger’ gaat het een tandje lager en dan hoor je zijn karakteristieke lage stem. Zijn unieke stem heeft hier en daar wat last van slijtage. Maar als je zijn ontblote lijf ziet lijkt het een wonder dat hij nog zo tof kan zingen als hij doet. Tijdens ‘Passenger’ wordt de enige persoon die bij iemand op de schouders zit eraf gestuurd. Dat is niet erg punk, maar het illustreert wel hoe het nummer klinkt; iets te braaf. Dat geldt ook voor 'Lust for Life’. We snappen later waarom hij deze keigoede nummers zo vroeg inzet; Iggy Pop wil dit gehad hebben zodat hij daarna los kan gaan op wat hij echt leuk vindt. En dat is ‘I Wanna Be Your Dog’, wat rauw en energiek het publiek in wordt geslingerd. Getuige de om ons heen springende en rondslingerende festivalliefhebbers. Het is bijna wild. Het orgeltje loopt er als een trein doorheen. In het nummer erna ontstaat een Circle Pit waarvoor van verre mensen komen aanvliegen. De beer gromt in ‘Thousand Lights’ en de felheid van ‘1970’ levert een nieuw Circle Pit op. Iggy; “Thank you, fokking fokking thank you”.
Wat Underworld doet met lasers doet FKA Twigs met mensen; een lichtshow geven. Op het podium, achter het podium en naast het podium. Overal zie je in contrasterend zwart-wit bijna blote mensen choreografieën doen. Het is een cross-over van allerlei kunstvormen; dans, mode, styling en film. De dansers geven een gevarieerde show. Soms in een enorme metalen stellingkast van twee verdiepingen hoog, met of zonder stoelen. En soms solo,
zoals de zangeres die een paaldans opvoert. Alles is doordrenkt van sensualiteit en prachtig gefilmd. De indrukwekkende visuals nemen net als bij Massive Attack meer aandacht in beslag dan de muziek.
Verschillende groepjes 45 plussers beginnen gelijk te dansen alsof ze 18 zijn als de eerste noten door Underworld worden geproduceerd. Het is de generatie van de eerste moderne dance en housemuziek en ze lijken een trip naar memory lane te genieten. Het duurt niet lang of de nieuwe generatie heeft zich over hen heen gerold en ze verdwijnen in een dansende massa. Het zijn fanatieke krachtige dansmoves. De lichtshow is waanzinnig mooi, veel kleur en verre schijnsels. Het is het een mooi slot van de dag. Alsof iedereen alles loslaat en gewoon danst. Dat gebeurt tijdens ‘Born Slippy’ tot boven op de heuvel, waar mensen alle picknickbanken veranderen in danspodia. Tegen half 1 zijn de beats zo vet dat we vermoeden dat Nijmegen de Waal in trilt.
Waar gister maatschappelijke betrokkenheid overal aanwezig was, is het vandaag de verrassing. Er waren veel verrassingen. Aangename. De energieke show van Glintsal, de filmische artistieke dansact van FKA Twigs en zeker de rauwe nummers van de legendarische Iggy Pop; het was verrassend indrukwekkend.
© Marten Siegers
