Alle regen is wel gevallen tegen het middaguur, denken we. Met plassen overal op het terrein is het toch warm en korte broeken weer. Op weg naar de Lima zien we nieuwe bouwsels in de vorm van letters. Te gebruiken als statafel, nis om je in terug te trekken of als een podium om op te zitten. Fraaie vormgeving is hier, net als Ikea trouwens, die met Drömland een chill plek biedt met bedden voor een 'disco-dutje'. Even ontladen kun je in deze chillzone.
Wings of Desire speelt stuwende popmuziek, een lekkere starter. We lopen echter toch even door om David Kushner te horen. De hele tijd zit het nummer ‘Take Me to Church’ van Hozier in ons hoofd. David heeft een fraaie bijna ingetogen lage stem en kan nummers makkelijk dragen. Hij zingt als een singer-songwriter over zijn eigen leven. Met regelmaat worden nummers ingezet die klinken als een ballad. Maar er zijn ook groteske elementen in de muziek, en lome beats. We wachten echter tot het echt losbreekt. De band, geheel in het zwart, oogt wat ingetogen, wat bescheiden. David eigenlijk ook wel en blijft wat hangen in de sombere, pijnlijke keerzijde van de liefde. Hij zingt bijvoorbeeld; “Save me from the sickness that I love”, of “Bad times can win while good times can die”. Een groot aantal nummers worden visueel gemaakt door de tekst op een groot scherm te laten verschijnen. Dat voegt wel echt wat toe, hoewel het toch ook wat prekerig overkomt. De grote verrassing is een nummer dat erg elektronisch en dansbaar is. Maar net als iedereen er echt lekker begint te dansen is het nummer afgelopen. Kushner speelt vooral erg korte nummers en in dit geval is dat echt een gemiste kans. We gaan weg terwijl hij zich afvraagt; ”Why am I standing at the edge of my darker side?”
Donker, of liever gitzwart is ook het optreden van het Vlaamse Ramkot. Met een superhese, schelle en schreeuwerige stem brult de zanger:"Hoe hard kunnen jullie roepen?” Hij kan krijsen als de beste, en beuken ook. Met op de achtergrond een megadoek van hun nieuwe album; een erg expressieve zwart wit print van een man en een slang. Het publiek is wat anders. Niet alleen mensen van begin twintig in mooie uitgaanskleding hier, maar ook oudere (25+) mensen met zwarte shirtjes. De band met een erg smerige gitaar en strakke riffs doet denken aan een cocktail van Dave Grohl, Metallica en Rage Against the Machine. De driemansformatie speelt als een geoliede machine. De bassist en de gitarist wisselen de zangpartijen af, die soms ook aardig melodieus zijn. De gitarist kan ook fantastisch een gevoelige solo neerzetten. Puntgave rock ‘n roll is dit. De moshpit is er ook.
De regen, die schijnbaar nog niet geheel los was, zorgt ervoor dat het gros van de festivalgangers zich verplaatst naar alle tenten en afdaken. En dat zal ook niet de laatste keer zijn vandaag. We sneaken even de Heineken tent in waar groovy psychedelische beats vandaan komen. Wat smaakt als een Indiase curry; warm en pittig. Met maskers, of liever gezegd een rond kleedje vol met glitters, spelen de leden van het Australische Glass Beams wellicht erg visueel beperkt. Er worden vocaal wel lange eentonige klanken gemaakt, maar tekst, lyrics zijn er niet. Het is levendig en dansbaar (met een knipoog van Kula Shaker), en soms een beetje lounge. Ook een driemansformatie is Half Moon Run. Onderweg ernaartoe zien we jonge mensen in mooie schone, veelal sexy kleding, bijpassende schoenen (veel design rubber laarzen maar ook cowboyboots), veel blote benen en alles is afgestemd op elkaar. Het is uitgaanspubliek waarvan je je afvraagt of ze echt wel van de blubberige camping afkomen, of gaan ze eerst door een wasstraat? Er lopen relatief meer wat oudere mensen rond dan vorig jaar. Hierdoor is het publiek wat diverser. Half Moon Run oogt luchtiger dan de voorgaande bands, of het komt door een lekker lopend orgeltje in het eerste nummer of de shirts met vrolijke prints (champagneglazen) laten we in het midden. Het tweede nummer is wat meer singer-songwriter. De band kan ons onvoldoende verrassen, het is een beetje gewoontjes. We ontdekken ondertussen dat degene met een shirt met badeendjes ook een partner heeft met hetzelfde shirt. Later blijkt er een heel kwartet van te zijn. Wie opmerkzaam is, ziet genoeg geinige verschijnsels.
Charlot trekt meer de aandacht, en niet alleen van ons. Het kan zijn dat de sexy frontvrouw haar topje, met deels ontblote borsten, daar deels de oorzaak van is, maar haar stem is ook opvallend. Ze heet Lotte Mulder en haar band heet Charlot. Ze zingt een beetje als Heather Nova, dromerig dus. De muziek is origineel en gevarieerd en de tent is vol. Ze heeft al enige erkenning gekregen van Wende, die haar voor d’r voorprogramma koos. Het is een synthpop wat we hier horen en er wordt zowel in Nederlands als in het Engels gezongen. Op 31 oktober verschijnt het eerste album van deze Rotterdamse.
We lopen via een prachtige muur waar je je eigen tekst of tekening in kan wrijven. Miljoenen kraaltjes die tweezijdig gekleurd zijn maken het mogelijk je persoonlijke touch te geven aan dit festival. De een doet dat door hun trouwjubileum erin te wrijven en een foto te vragen, de ander probeert tieten en kont erin te kopiëren. Ambities hoeven niet hoog te zijn, als je maar lol hebt. Dat geldt niet echt voor twee appende meiden die voorbij lopen met een stok gekneld onder hun arm met daarop een zelfgemaakte, stoffen piemel, als een knuffelbare mascotte. Het is onderdeel van jezelf in het publiek herkenbaar maken door een lange stok met een voorwerp in de lucht te houden. De winkeltjes laten zien dat alles kan. Voor wie geld over heeft is er een tattoo, een sexspeeltje, een T-shirt van 40 euro met een pornoprint of een huidanalyse te koop en ga zo maar door. Zelfs elektronica is te bestellen.
Prins S. en De Geit trekt een volle zaal. De zanger met vlecht wil de gelegenheid bieden te dansen, als antwoord op wat er allemaal mis is in de wereld. Er zijn veel acts die al eerder op Lowlands waren, deze band stond er twee jaar geleden, met hun prachtige nummer ‘Ik Mis Mijn Kerk’, een bewerking van Faithless ‘God is a DJ’. Hierin brengt hij een ode aan Lowlands in de tijd dat er geen muziek was (corona). Het is weer een driemansformatie en ondanks dat het geen topzanger is weet hij wel veel energie over te brengen. De gitarist, hersteld van een hersenbloeding, is apetrots op zijn herstel. We gaan van deze sympathieke act naar een andere sympathieke act: Froukje. Ze heeft een knallende opening. Niet alleen door een foto vanuit de Alphatent te laten zien die uitzicht biedt op een veld vol water. Daaronder staat de tekst ‘No music on a dead planet’ (van Milieudefensie). Maar door als een herrijzenis omhoog te poppen achterin de tent laat ze menigeen verrassen. Vanaf dat mini plateau speelt ze zwevend boven de menigte haar eerste nummer. Ze heeft teksten als die van een introverte denker die op de zolderkamer analyseert en overweegt. Zoals ze zelf zegt; haar muziek gaat ook over dat de wereld niet altijd zo'n fijne plek is. Op haar ene bovenarm staat dan ook ‘donker’, vermoedelijk op de ander ‘licht’, naar een nummer van haar. Het is opvallend hoeveel mensen teksten meezingen. Maar het is bovenal dansmuziek die werkt. Er wordt veel gedanst en iets in alles maakt het erg opzwepend. Het is de bijna Dylanneske manier van fragmentarisch teksten opratelen of de opbouw in de muziek, wie zal het zeggen. S10, haar beste vriendin, zingt mee op een nieuw nummer over vriendschap. Dansmuziek is er ook in de Lima, maar van compleet andere orde. Passion zet de volledige zaal om in een dansvloer waar iedereen zwoel beweegt op hun ritmes die afkomstig zijn uit andere werelddelen; van Latijns Amerika tot Afrika. Veel muzikanten op percussie en drie op zang brengen eindeloos lange nummers waar menigeen erg blij van wordt.
We zien nog Teddy Swims opkomen. ‘I Lose Control' is toch wel het nummer waar de meeste hem van kennen, waar ook erg veel soul in zit. De zwaar getatoeëerde zanger oogt als een veeboer uit een Amerikaanse staat. Hij zorgt dat het niet alleen binnen maar ook buiten de Bravo propvol is. Ook pikken we de laatste nummers mee van Bob Vylan (Is Killing PunkRock) die met zijn ondertitel de lading wel weet te dekken. De zanger met dreads en ontbloot bovenlijf spuwt de punk met Brits accent naar je toe waar de drummer er ook lekker op los gaat. Het gaat vooral om onrecht in de maatschappij waar hij zich druk over maakt. Er is een gitaar die je hoort maar niet ziet. Het is nog aanstekelijk ook, de nummers, maar het zijn vooral de zompige riffs en de Beasty Boys achtige attitude die maken dat helemaal achterin meiden beginnen te pogoën. Peggy Gou is een dj / producer met Koreaanse roots, die ook wel iets van de Beasty Boys erin legt, de snelle basdrum doet ons eraan denken. Het is een lang muziekstuk van house en techno wat ze maakt, terwijl ze ondertussen kalmpjes een sigaretje rookt.
Erg gezellig lopen is het 's avonds niet. Grote lampen op grote afstand houden het terrein maar mondjesmaat verlicht. Het is eigenlijk te donker om telkens blubber en vlonders te kunnen onderscheiden. Skrillex trekt erg veel publiek. De hele diepe en luide tonen zijn kenmerkend voor zijn stijl, met een oorsprong in de dubstep. Ook dit is dansbaar, velen gaan compleet uit hun dak op de muziek van deze 36-jarige uit Los Angeles.
De vrijdag was niet de beste Lowlandsdag ooit. De headliner, Queens of the Stone Age, had geannuleerd vanwege ziekte van Josh Homme. Deze klapper van de avond stak met kop en schouders boven de rest uit, en de vervanger kwam uit een heel andere hoek. Toch is de vervanger, Justice, wel onderdeel van de trend dat de dance het over neemt, en in feite een introductie vormt van een lange nacht dansen. De lichtshow doet denken aan Star Wars, of in elk geval sciencefiction uit de eighties en zoals de band daar staat, een vleugje Dallas. Toch is het erg duister en het witte licht zorgt voor veel spektakel, alsof het moederschip elk moment kan opstijgen. De stemmen doen denken aan Daft Punk, door de vervorming. Later komen er ook andere vocals bij en is er meer kleur in de lichtshow. ‘We are your friend’ kennen we allemaal wel. De vette beats gaan erin als zoete koek, hoe vetter hoe meer dans. Deze Parijzenaren zetten een goed uitgedokterde show neer ondanks dat ze zelf bijna roerloos boven hun mengtafels blijven staan.
De grote verrassing is Froukje, met name de impact die ze heeft op het publiek maakt indruk. Mensen zijn gek van haar. Los van dat zette ze een volwaardige show neer met een erg sterke entree.
De leukste band voor ons was de Vlaamse Ramkot die met een zware rock 'n roll met gemak een grotere tent plat kan spelen. Wat ons betreft hadden zij het plekje van Queens of the Stone Age prima in kunnen vullen.
© Marten Siegers
