Zaterdag Lowlands
Opmerkelijk zijn de luxe douchecellen die in een heus gebouw zijn verstopt en mogelijk zijn gemaakt door Stichting Vluchteling. Een deel van de opbrengst gaat naar projecten in Tsjaad. Luxe is te koop in het belang van armen ver weg. Ook opmerkelijk is het aantal bedrijven dat mee doet met een tent /stand of verkooppunt. Vodafone looft prijzen uit, de gele M staat op het veld en de kampwinkel is nu van Bol. De Hornbach grijpt terug op de oude concepten van Ren je Rot of Te Land Ter Zee en in de Lucht. De kruiwagenraces zijn hilarisch. Temeer er een
wipwap en ook een wedstrijd ducttape werpen bij in zit. Om de finish te halen moet je je compagnon in de kruiwagen door een berg verhuisdozen rauschen. Gisteren vroegen we ons af of mensen voorafgaande door een wasstraat gaan; iedereen ziet er immers mooi en met schone kleren uit. Dit is vandaag verklaard door de aanwezigheid van een Andrélon salon vlak bij de ingang, waar de ruimte gevuld wordt met wachtende klanten aan tafeltjes. Blubberige festivals waar je stinkend van thuis komt zijn echt passé.
Arooj Aftab maakt met haar band spannende en dromerige muziek. Het is even zoeken in welk hokje dit past. Is het een soort oosterse indiepop maar dan iets psychedelischer? Haar roots zijn Pakistaans en Saudi-Arabisch. Spinvis heeft op het podium zo'n 20 etalagepoppen staan. Erik de Jong komt op met bandleden in het rood gekleed en tezamen brengen ze een gedicht waarin de tekst in feite wetenschappelijke feitjes zijn over de mens. Het is een krachtige originele opener. Op beeld zie je mooie visuals welke deels collage-achtig zijn. Levende 3d kerstkaarten maar dan mooi.. De muziek kabbelt voort evenals de woordenstromen. Alles lijkt ondergeschikt aan de poëzie van
Erik de Jong. Kleding en de aankleding van podium en de visuals lijken de bezoeker vooral te willen zeggen; luister en laat je meevoeren in de wereld van de hersenspinsels van Spinvis.
Terug naar Arooj zien we dat deze muziek voor ons spannender is, haar band kabbelt ook voort maar maakt de reis spannender. Alsof er meer aandacht in zit. Nergens gaat een instrument zomaar wat doen, de band beweegt mee. Het is ook een beetje Americana en doet zelfs een beetje denken aan de akoestische Crazy Horse van Neil Young, het is experimenteel maar te professioneel om het als een jam te zien. Bij het laatste nummer, wat erg loom klinkt, stelt ze voor om een moshpit te beginnen. Zelfspot is haar niet vreemd. Uitgesponnen nummers en haar lange uithalen maken de muziek weer hemels. En het gitaartje klinkt als de late Spaanse zon. Erg mooi.
The Streets, net als Spinvis, in de basis een eenmansband, klinken inderdaad alsof ze van de straat komen. Met raps brengt de zanger / rapper Mike Skinner uit Birmingham veel tekst de zaal in welke soms ritmisch en harmonieus over komen. Maar de refreintjes worden door anderen gedaan, fraai is dat wel. De muziek is heftig en voorzien van zware bassen. Bij nummer twee zit de zaal er in. Het is geen enkel probleem voor deze artiest de zaal in te
pakken. Hij vervolgt later een deel van de set al zittend net buiten de Heineken tent. Enthousiasme is tot in het einde van de tent te horen. De Britse rap is een mix van pop, hiphop, dance, garage en zelfs wat ska.
De Vlaamse band van Ila valt het best te omschrijven als een klassieke rockband. Ze hebben alle ingrediënten in huis om goede rocksongs te maken. Een bas, twee gitaren, een drum, een zangeres met een rauwe stem en gelikte lyrics. De opbouw van de nummers zijn sterk, de korte gitaarsolo ook en er zit de nodige agressie in. Het knettert. Dat kan Personal Trainer ook. Niet zozeer met de gitaar maar met zijn stem. De band maakt indierock maar de zanger stapt ook zo over op een schreeuwend refrein waarbij de band een punkband lijkt te worden. Erg
afwisselend is dit.
Sugababes speelt 26 jaar na hun oprichting op Lowlands voor een volle Alpha tent en volle velden. Ze hadden veel hits in de periode 2000- 2005. De band waarbij zeg maar het hele elftal te midden van succes is vervangen kent meerdere gezichten. We zien Mutya, Keisha en Siobhan. Die laatste verliet de groep al in 2001, waardoor in feite haar vervanger Heidi Range meer verantwoordelijkheid mag opeisen voor hun hitsuccessen. We zien de dames van het eerste uur. Jongelui kunnen klassiekers als ‘Freak’, ‘Too lost in You’ en ‘Overload’ mee zingen.Het is erg toegankelijke muziek, met aanstekelijke refreintjes en catchy soms springerige deuntjes. Het broeierige, tikkeltje sensuele ontbreekt een beetje. De zangeressen lijken niet echt een relatie aan te gaan met de muziek. Wat wellicht komt doordat een deel van het repertoire niet door hun maar door hun vervangers van destijds op de plaat is
gezet. Alleen Keisha hield het elf jaar vol in deze band. Maar wat ze gezamenlijk neer zetten valt niet tegen. Er zit soul in hier en daar, wat vooral te danken is aan Keisha Buchanan.
Singer-songwriter Victoria Canal speelt voor het eerst staand. De zaal is nog niet half vol. Ze is gewend om met anderhalve arm altijd zittend te spelen. Ze speelt dus gitaar met een arm die geen hand heeft. De Amerikaanse komt wat zenuwachtig over (veel lachen) en krijgt de zaal niet mee te zingen in ‘Shape’, wat gaat over dat sexy zijn en gehandicapt zijn elkaar niet uitsluit. Toch krijgt ze later wel de zaal hurkend aan het swingen. En de tent druppelt wel vol. Ze erkent dat dit slechts haar tweede festival is. Bij de eerste waren maar twee bezoekers aanwezig. We
snappen de zenuwen. De muziek is vooral mooi met de tweede stem.
“Hoe werkt dit? ” horen we iemand vragen, verwijzend naar de twee enorme muren die dwars op het podium zijn geplaatst voor het optreden van Soulwax. Ze vormen in feite een kamer waarbij alleen de muur naar het podium ontbreekt. We staan aan de zijkant. Waar we eerst kijken naar de zanger zien we pas later op het scherm boven ons dat er daadwerkelijk een complete band staat te spelen. De rest staat achterin de kamer, en voor ons dus achter een
muur. Maar liefst drie drummers zitten achterin deze kamer erg gefocust te spelen. Het spelplezier spat er af en onze oordoppen trillen er uit. Dat snappen we als we bedenken dat een van de drummers uit Sepultura komt. Deze muziek is ook duister en en industrial, wat past bij de muren en de stellages in die ruimte. Het is visueel niet verkeerd wat deze broers Dewaele neerzetten. Voor wie het op de koop toe neemt het meeste spektakel via beeld te moeten waarnemen.
Inhaler heeft dezelfde energie als de jonge U2. De sound is ook erg U2; de constante echo / feedback en de akkoordenschema's van de gitaar, tot de kleur en manier van zingen van de vandaag 25 jaar geworden Elijah Hewson. Hopelijk is dit geen belediging voor deze zoon van Bono. De zwartwit beelden doen door de andere associaties ook oude U2 tijden herleven. We horen een erg goede zanger in Íf You’re Gonna Break My Heart’. Hij kan echter ook prachtig gitaar spelen. Hij speelt een solo die kippevel bezorgt en vervolgens speelt hij de rhythm partij die hij buitengewoon fraai inkleurt. Het krioelt als het ware om de akkoorden heen. De echt harde stukken van de band zijn erg goed, zoals in ‘Just to Keep You Satsified’. Zo tegen de avond zitten er echter meer mensen op de velden links en rechts van de Alpha tent dan dat er in staat. Het komt door het buitengewoon mooie festivalweer. We horen nog ‘These Are the Days’ waarin hij de longen uit z'n lijf zingt. Stadionrock is dit.
In de Lima vangen we een fragment op van een erg grote zanger. Hij heet Elmiene. Niet alleen zijn postuur, maar ook zijn bezieling is groots. Deze Brits-Soedanse zanger heeft een erg krachtige stem. De muziek is echter zo karig dat het meer een vorm van muzikale ondersteuning is dan echt een band. De akoestische gitaar en de keyboards vallen zo'n beetje weg, terwijl ze waarschijnlijk alleen maar de mooie stem, die ook erg goed klinkt in de kopstem, de ruimte willen geven. En dat lukt wel erg goed, en hij maakt indruk met zijn oprechte optreden en erg fraaie stem.
De band Steam Down in de Lima heeft net als Victoria Canal het geluid niet mee. Er zit iets in waardoor niet alles lekker uitgebalanceerd bij het publiek komt. In dit geval is de bas en de keys zo hard afgesteld dat je zelfs de zanger die toch een aardige strot heeft niet goed hoort, zelfs niet als hij die open gooit. De muziek van deze music community uit London komt ons wat onrustig en chaotisch over. Ze hebben er wel twee eer Jazz FM Awards mee gewonnen. Gaandeweg klinkt deze experimentele muziek ons wel wat swingender en uitgebalanceerder in
de oren.
Jorja Smith staat op het Alpha podium, vooraan in het publiek staan enthousiaste fans mee te zingen.
Prachtig wat deze vrouw weet neer te zetten, R&B en soulvol. Het publiek heeft danshonger. De een neemt ‘n snuif, de ander rookt een blow en weer een ander rookt coke.
Bij Romy (van The XX) staat de tent volgepakt en ondanks dat er nauwelijks ruimte is om te dansen deint de houten vloer mee op haar beats. Ze heeft een opmerkelijke mix van een beetje dromerig zingen met een breekbare stem, en dance.
Vergelijkbaar qua opzet is James Blake die melancholisch boven zijn keyboard zingt. De 35-jarige zanger heeft een erg goede en mooie stem die hij omlijst met elektronische muziek. Dat is niet altijd keihard, soms ook ingetogen. Maar hij zal volle zalen trekken met een unplugged versie van deze show in het theater. met een echte vleugel. Wat hij doet, doet ons denken aan Moderat / Apparat. Een mix van pop en dance, met ook in dit geval een gezegende zanger. Hij zingt; ”There is on limit to your love, like a waterfall in slow motion’. Hiermee toont hij zich ook een gevoelig singer-songwriter. Het is geen wonder dat hij samenwerkte met Beyoncé en Stevie Wonder.
Deze zaterdag zagen we veel muziek om op te dansen. Tussen alle beats en bassen vielen de stemmen van James Blake, Inhaler en Elmiene op. De mooiste muziek kwam van Arooj Aftab wiens muzikanten fantstisch op elkaar inspeelden en samen met haar lange uithalen voor een intrigerende show zorgden.
© Marten Siegers