Deze zondag rond het middaguur horen we luidruchtige en melig lachende jongeren die in groepsverband laten weten dat de nachten kort zijn. Sporen van verval worden zichtbaar op enkele gezichten. In de Lima zien we BLUAI hun set afronden. Vier vrolijke vrouwen uit Belgie spelen muziek met wortels in de Americana, Indiepop en Country. Daarmee hebben ze al verschillende prijzen in de wacht gesleept. De elektrische gitaar heeft naast warme vocalen de hoofdrol. Bezoekers die synchroon klappen lijken erg verbonden met elkaar via deze muziek, zoals je ook wel ziet bij muziek in de evangelische hoek. Het slotakkoord wordt beantwoord met een lang applaus.
Wij vallen liever binnen bij Elephant. De Rotterdamse band zingt close-harmonie op een fijne groove. Hun plaat is geproduceerd door Pabo van de Poel (DeWolff). Het klinkt als een Amerikaanse gitaarband met affiniteit met de Southern Rock. We zien bezoekers met shirts van Spinvis, Venice en de Ramones. De muziek verandert als de zanger wisselt en het repertoire wat meer pop en zoeter wordt. “I will define" horen we en dat klinkt ook een beetje evangelisch. Associaties met The Jayhawks komen op en de bezoeker met het Ramones shirt is gevlogen.
Er is gedurende 20 minuten een constante stroom van bezoekers richting de Alpha tent. Het is een eenrichtingsweg van 10 tot 15 meter breed gevuld met mensen. Iedereen gaat naar het Noord Nederlands Orkest (NNO). Het blijkt muzikaal niet alleen een belevenis, maar hoe het publiek reageert is ook zeer betrokken; ze reageert eigenlijk constant op de muziek. De dirigent Eivind Gullberg Jensen weet ook het publiek te dirigeren, te laten klappen op een maat, te laten schreeuwen. Het is ongekend hoe massaal hier gehoor aan wordt gegeven. Alleen de man in een gebreid broekpak die solo rondjes rent in de moshpit kan enigszins in de buurt komen van het enthousiasme. Het applaus en gejoel na het tweede stuk is dan al oorverdovend. Het NNO speelt filmmuziek waarbij vooral James Bond nummers (Skyfall van Adele bv) in de smaak vallen. De bombast wordt makkelijk meegebruld. Het lijkt stiller dan de vorige editie wat zal komen door de herkenbare tunes. Pulp Fiction’s soundtrack valt het beste in de smaak. Het publiek brult “We want more”, waarop orkestleden dit in een ritme gaan klappen. Het publiek beantwoordt dat met welig rondjes rennen in de moshpit en enkelen met crowdsurfen. Als de drummer het ritme overpakt klapt het publiek weer mee. Het oogt spontaan en is erg leuk te zien.
We verheugen ons op het Franse Air. Het album Moon Safari (uit 1998) wordt in zijn geheel afgespeeld, en dat album is een klassieker. Warme vocalen, aanstekelijke refreintjes en catchy tunes kenmerken deze plaat, die ook schittert in eenvoud. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel spelen dit album voor het eerst live. Ze verschijnen in het wit en gaan spelen (bas en toetsen) in een witte kamer met een spiegelplafond. Het is een vergelijkbaar concept als wat Soulwax had neergezet op het podium. Achterin zit een drummer. De basloop van het eerste nummer is te herkennen uit duizenden. Er is ruimte voor experiment en partijen toe te voegen, het eerste nummer wordt zo extra lang. ‘Sexy Boy’ heeft de herkenbare sexy groove. Wat ze maken is elektronische dansmuziek tot je luistert naar ‘All I Need’. Hierbij wil je loungen in de zon. De zon is echter weg, maar het veld is wederom vol. De elektrische gitaar geeft het nummer overigens meer power.’Kelly Watch The Stars’, met vocals die doen denken aan Daft Punk, zou een stamper van een dansplaat kunnen worden. Maar hiervoor hadden ze wellicht twee drummers van Soulwax moeten lenen. Een vrouwelijke zangeres had daar misschien ook voor kunnen zorgen. De muziek valt thuis beter op zijn plek dan hier, menen wij.
De X Ray is geen tent maar een soort grote zeecontainer. Het heeft de sfeer van een alternatief poppodium. Het New Yorkse Lip Critic, bestaande uit twee man aan de knoppen en twee op drums, speelt zo hard dat je met de grootste waardering zelfs erg je best moet doen om dit langer dan twee nummers vol te houden. De kale toetsenist danst als een bezetene en de ander ratelt teksten het publiek in. Later is het beter te verstaan. Dit is echt underground en duister, Punk met de harde P. De drumpartijen zijn (op enige afstand) een plezier om naar te luisteren. Gaandeweg staan er steeds meer mensen in de container. Toch goed vol te houden, blijkt.
IDLES is dan echt een rockband die gewoon hoort op een festival. Het rockt, de zanger heeft een rasperige stem à la Dave Grohl en een goede kop. Hij kent de keerzijde van grenzeloos leven en gooit agressie de zaal in. Een nummer over zijn moeder die zich dood dronk maakt indruk. Het heeft een lekkere sound terwijl hij zingt “A soul dies again and again” en het rockt als een malle. Hij gebruikt zijn stem meerdere malen om op te komen voor onderdrukte Palestijnen. Er is pijn maar ook power en dankbaarheid bij deze man. Er hangt kameraadschap in de lucht, de een geeft zijn pizza weg aan een onbekende, de ander gaat crowdsurfen. Distortion, het snerpende geluid van rockbands, is eindelijk terug op Lowlands. Sterk en origineel is ook ‘Car Crash’. In ‘Never Fight A Man With a Perm’ krijgt hij de hele tent op de hurken.
De modieuze zangeres van het uiteengevallen Moloko, Róisín Murphy, maakt een spetterende entree. In het stikdonker laat ze foto's zien die op elke slag van de drum haar in beeld brengen terwijl ze naar het podium loopt. Het zijn stills in het zwart wit. Het hele podium ademt stijl, en zij ook. Bijna elk nummer een ander outfit, en alles zwart of zwartwit. Vanaf het eerste nummer, 'Pure Pleasure Seeker’, heeft ze de zaal al ingepakt. De muziek klinkt als een equivalent van soul maar dan ontzettend dansbaar met elektronische lagen. Het funkt, rockt en swingt en ze heeft een zeer karakteristieke stem en voordracht. De drummer begeleidt ze headbangend naar het einde van een nummer. Indrukwekkende show.
Van alle acts lijkt het er op dat Goldband de meeste Lowlanders om zich heen heeft verzameld. De band is niet alleen een gevestigde naam, maar ook een naam die feest en herkenning belooft. In hun stijl ademen ze vrijheid; gespierde bovenarmen met tattoos worden gecombineerd met meisjes kettingen en zwart leer, roze haar met spikes. Doe lekker wat je wil.
Feest maken kunnen ze, dat hebben ze al 2 keer eerder laten zien op Lowlands. Via een zipline zoeven ze zo het podium op van ver achter buiten de Alpha tent. Dit is een spektakel waar je bij moet zijn. Waar zo’n beetje heel Lowlands bij lijkt te zijn. Tijdens het concert proberen enkelen over hekken dichterbij te komen, zitten meiden zelfs buiten de tent op schouders mee te zingen en wordt er alles aan gedaan om te feesten. Als de opdracht is trek je shirt uit, zie je binnen een paar seconden overal in de lucht kledingstukken slingeren. Of het nu zoetsappige teksten zijn of beats in de richting van hardstyle; iedereen doet mee. Het is indrukwekkend hoe fysiek de menigte reageert op alles wat er gezegd wordt. Het lukt compleet te ontsnappen aan de realiteit van alledag en je mee te laten voeren op dansmuziek maar ook op sentimentele teksten en rechttoe, rechtaan teksten die het sentiment van de jongeren vertegenwoordigen. Dat verdient veel respect, want het staat een beetje haaks op wat we het hele weekend om ons heen hebben gezien. Lowlands lijkt steeds meer de realiteit van alledag binnen de poorten te halen. Het heeft grote online winkels binnen gehaald en bedrijven op het gebied van persoonlijke verzorging en er goed uit zien. Het gewone leven als consument moet, ook al wil je een weekend ertussenuit, doorgang vinden. Ga je elke zaterdag naar de Mac, dan doe je dat hier ook. Lowlands is een onderdeel van lifestyle voor een generatie die zo veel geld heeft dat je je nieuwe partytent gewoon kan laten staan aan het einde van het feest. Iemand met de naam personeelstekort ruimt dat wel op. Het is de vraag of de bedrijven voldoen aan een behoefte of dat ze zulke goede marketing hebben dat de jongerencultuur denkt dat dit hun behoefte is.
Een ding staat als een paal boven water, muziek blijft verbinden op Lowlands. Steeds meer dance, meer elektro, en steeds minder rock, minder gitaren. Goldband heeft het gelukkig allemaal. De dance èn de rock, de techno en bovenal plezier. Goldband blijkt, zoals we in 2022 al concludeerden, de perfecte afsluiter te zijn van Lowlands 2024.
© Marten Siegers