De eerste van drie Pinkpop-dagen begint kalm. Hoewel de temperatuur nog aangenaam is, zoeken veel mensen de schaduw op. Of ze nou een late lunch of een vroeg diner hebben (patat kan beide zijn, toch?), de sfeer begint langzaam op te borrelen.
In de tent bij Warhaus is het koel en rustig, een welkom toevluchtsoord. Langzaam druppelt het publiek binnen, terwijl het team van de Vlaamseband de laatste voorbereidingen treft. Met een sensueel repertoire trapt Warhaus Pinkpop voor ons af. “Een van de spannendste bands van België,” aldus de aankondiging. Klinkt veelbelovend. Met een‘pinkpoppiaans’ applaus betreedt de band het podium. Maarten Devoldere, de zanger, beschikt over een prachtig, diep stemgeluid. Erg verhalend, dus je hangt direct aan zijn lippen. Na een paar nummers is het ‘spannende’ er echter wel af, maar het publiek lijkt dat niet uit te maken. Of wij het spannend vinden? Niet per se, maar slecht is het zeker niet.
De North Stage staat al flink vol als we, net voordat Pommelien Thijs begint (de vervangster van Shaboozey), aankomen lopen. Fans staan hier al uren te wachten, wat een duidelijke belofte is dat het een goede show wordt. En ze krijgen gelijk. De jonge zangeres, vergezeld door haar ijzersterke band, heeft een strot waar je echt van opkijkt. Ze zingt over alledaagse struggles met een spontane, ontwapenende twist. Vorig jaar staat Pommelien Thijs ook op Pinkpop, toen in de regen op Stage 4. Dit jaar staat ze op een van de twee hoofdpodia, en dat is volkomen terecht. Niet alleen het weer (dat dit jaar volop zonnig is) en wij zijn fan; het hele publiek hangt aan haar lippen. Thijs weet precies wat ze doet: ze neemt iedereen moeiteloos mee, zelfs degenen die haar muziek nog niet kennen.
Nog meer mensen zoeken inmiddels de schaduw op, het is toch best warm. Wij ook. Terwijl we in de tent wachten op Personal Trainer, spelen Hipqy hun laatste nummers. Een mooie, bijna sirene-achtige stem, en een beetje all over the place, maar best lekker om op de achtergrond te horen. Personal Trainer is aan het warmlopen, dus het ligt niet helemaal aan Hipqy.
Als Personal Trainer dan het stokje overneemt, zijn we positief verrast. In eerste instantie lijkt het alsof er zes willekeurige Pinkpop-bezoekers bij elkaar op het podium zijn gezet. Hun geluid voelt als de soundtrack van een coming-of-agefilm, met hier en daar een onverwachte wending (lees: schreeuw). Maar het is echt een ontzettend leuk gezicht. De band geeft vierhonderd procent en vliegt soms bijna over het podium heen. De trompet en saxofoon maken het ietwat chaotische zooitje helemaal af. Het enthousiasme spat ervan af en werkt aanstekelijk op het publiek.
Om iets voor vijf is het tijd voor een van onze topfavorieten: MIKA. Waarom? Dat maakt hij meteen duidelijk, wanneer hij in knalblauwe vleugels en een bijpassend pak het podium op loopt. En dat is pas het begin. Sommige mensen zijn geboren performers, en Michael Holbrook Penniman Jr. is daar zonder twijfel één van. Hij hoeft maar een hand op te steken of op een bepaalde manier te kijken, en het hele veld weet wat er moet gebeuren. Met zijn unieke stemgeluid is MIKA er eentje uit duizenden. En als publiek weet je: stilstaan is geen optie. De hitte?
Die lijkt ineens niet meer te bestaan. Iedereen die ertoe in staat is, danst, springt en zingt de longen uit zijn lijf. Halverwege verruilt hij zijn blauwe pak voor een roze en springt hij het publiek in. “It is so hot, it feels more like Coachella than Landgraaf, but you are much nicer,” aldus MIKA. Hoewel het een vrij rustige dag is (voor Pinkpop-termen), is het bij dit optreden geen optie om vroegtijdig weg te gaan: het hele veld staat vol. En als het nog niet duidelijk is: wij begrijpen wel waarom.
Op de South Stage maakt het publiek zich inmiddels klaar voor de alternatieve rockband Inhaler. Het staat niet heel vol, misschien omdat de band onder het grote publiek toch wat minder bekend is. Opvallend, aangezien leadzanger Elijah Hewson de zoon is van U2-frontman Bono. De band zet sterk in, met op de achtergrond visuals die net zo eager ogen als de band zelf. Het stemgeluid van Hewson klinkt goed, maar wat er uit de boxen dendert, stelt teleur; het klinkt bij vlagen zelfs onaangenaam. Dit is de eerste keer dat Inhaler op zo’n groot podium op Pinkpop
staat, en we vragen ons af of dit wel de juiste plek is voor de band. Hier en daar wordt er gedanst, maar het overgrote deel van het publiek lijkt het optreden vooral prima te vinden als achtergrondgeluid.
Aan de andere kant, op de North Stage, treedt niet veel later Weezer het podium op. Hier lijkt het (dan wel iets oudere) publiek een stuk meer ‘involved’; overal zie je handen in de lucht in de vorm van een W. Als je de band niet kent, doet frontman Rivers Cuomo in eerste instantie denken aan een soort Rock-’n-rollversie van Guus Meeuwis. Zo Rock-’n-roll vinden wij het ook weer niet, maar toch word je als vanzelf gedwongen om je hoofd een beetje op en neer te gooien. Voor de niet-luisteraars is het misschien wat eentonig, maar het publiek lijkt het echt naar z’n zin te hebben. Een cover van Africa van Toto wordt daarentegen door het hele publiek met open armen ontvangen. Misschien is het ook een beetje de nasleep van de warmte, maar geluidstechnisch en muzikaal zit het bij Weezer gewoon meer dan goed.
We lopen nog even langs de Tent, waar de dancegroep Confidence Man een feestje aan het bouwen is. Op het podium zien we twee zilveren stekel-opblaasdingen en vage visuals op de achtergrond. De zangeres danst enthousiast over het podium. Verder is het niet heel bijzonder, maar wel gezellig en dansbaar. We hebben eerlijk gezegd geen idee wat hier precies gebeurt, maar dat heeft in dit geval juist wel weer iets. Het voelt meer als kunstproject dan concert, maar voor wie gewoon wil dansen: perfect.
Op de andere kant van het terrein sluiten we aan bij Stage 4, naast heerlijk excentrieke mensen, met bijzonder (leuke) outfits. Alternatief, lang, luid; het publiek van Bad Nerves weet precies wat hier te doen: springen, zweten, duwen. Het is niet druk, maar wél intens. Elke paar minuten spat er een moshpit open als een blikje Red Bull in de zon. De band? Die voedt zich zichtbaar met die chaos. Geen gelikte show, wel bakken energie. En daar komen we voor.
Terwijl Bad Nerves het (onzichtbare) dak er nog een paar keer vanaf speelt, wandelen wij richting de North Stage, waar de pas 21-jarige Tate McRae straks het Pinkpop-publiek gaat veroveren. Een wereld van verschil met de moshpits van zojuist, en dat zie je meteen terug in het publiek. Vlak voor het podium staan vooral jonge fans, sommigen al sinds het ochtendgloren paraat, vol verwachting en energie. Iets verder naar achteren mengen zich mensen van alle leeftijden, klaar om zich te laten meevoeren door haar stem. Of Pinkpop de juiste plek voor de Canadese is, weten we nog niet zo goed. De show is super strak en van top tot teen uitgedacht, maar dat zorgt er ook voor dat alles erg statisch aanvoelt. McRae lijkt zelf ook niet heel erg onder de indruk en moet meerdere keren echt trekken om wat enthousiasme uit het publiek te krijgen. Toch heeft de show iets: je blijft met je ogen aan het podium gekluisterd, want show technisch steekt het fantastisch in elkaar.
Voor de laatste keer vanavond draaien we ons om naar de South Stage, waar de Amerikaanse Justin Timberlake de avond mag afsluiten. We worden warmgedraaid met heerlijke meezingers en omdat het veld inmiddels helemaal vol staat, vestigen we ons ergens achteraan. De show start sterk en je voelt dat het publiek (letterlijk) op het puntje van hun tenen staat, in afwachting van Timberlakes entree. Wat volgt is een optreden dat tot in de puntjes is uitgewerkt, met een indrukwekkend aantal mensen op het podium en een duidelijke nostalgische sfeer die het publiek moeiteloos meesleept. Timberlake zingt uitstekend en hoewel zijn performance bij vlagen strak en aangeleerd oogt, doet dat niets af aan zijn podiumuitstraling. De band en het achtergrondkoor zijn van hoog niveau en zorgen ervoor dat het muzikaal stevig staat. Het dansen is geen overdaad, maar juist een aanvulling: subtiel en doordacht, perfect afgestemd op de visuals en de lichtshow. Al met al: een show die ijzersterk in elkaar zit, maar net als bij Tate McRae geldt wel, je moet ervan houden.
En zo sluiten we dag één af. Van verhalende Vlaamse nachtmuziek tot knalblauwe vleugels, uitzinnige moshpits en een flinke dosis nostalgie: de aftrap is veelzijdig, verrassend en soms een tikje verwarrend. Als dit nog maar de opwarmer is, zijn we benieuwd wat de rest van het weekend nog gaat brengen.
© Demi Luna Traas
Demi Luna Traas