De dag begint vandaag iets minder aangenaam dan gisteren, qua temperatuur dan. Het is al flink warm tegen de tijd dat we het festivalterrein oplopen, en dat voel en zie je meteen. De schaduwplekjes zijn allemaal bezet en in de volle zon hangt het publiek wat loom voor het podium. De energie is er nog wel, blijkt later, maar die zit vandaag duidelijk iets dieper verstopt dan gisteren.
Onze dag wordt afgetrapt door The Academic, een Ierse band die we eerder al ‘zagen’ als voorprogramma van Louis Tomlinson. Tussen aanhalingstekens, omdat we ze toen nét gemist hebben; de deuren gingen te laat open, waardoor de band voor een (bijna) lege zaal moest spelen. Dit keer hebben ze gelukkig een wat groter publiek voor zich. Hoewel het nog vroeg is, staat de Tent al aardig vol. The Academic speelt een fijne indie-rockstijl, al beginnen de nummers na een tijdje wel wat op elkaar te lijken. Daar is verder helemaal niks mis mee, het publiek heeft het duidelijk naar z’n zin. We spotten iemand met een Limburgse ‘Podkwatsj’-vlag, en menig man is aan het dansen. Wij ook, voor zover de warmte dat toestaat. Op een dag als vandaag is het dan ook belangrijk om een beetje op elkaar te letten, en de band neemt die zorgtaak met liefde op zich door meerdere keren te vragen hoe het gaat met het publiek. Beetje dubbel misschien, de zanger doet dit met een muts op zijn hoofd, maar hé, ieder wat wils.
Ook Claude, die aan de andere kant van het terrein het podium betreedt, herinnert het publiek er tijdens zijn show meerdere keren aan hoe belangrijk het is om je in te blijven smeren en genoeg water te drinken. Mocht die energie toch even wegzakken, dan is Claude precies wat je nodig hebt. Met zijn aanstekelijke, vrolijke en energieke karakter krijgt hij het aanwezige publiek helemaal mee. De muziek van de jonge zanger is super toegankelijk en catchy; je hoeft de teksten niet te kennen om er gewoon lekker van te kunnen genieten. Halverwege neemt hij even de tijd om zijn twee collega’s én vrienden, Suzan en Freek, in het zonnetje te zetten met het nummer Vas-y, dat hij speciaal aan hen opdraagt. Zo’n kleine, persoonlijke touch maakt het optreden extra warm en geeft een inkijkje in zijn manier van performen én wie hij is als mens: losjes, energiek en aandachtig naar de mensen om hem heen.
We verplaatsen ons weer naar de overkant, waar Amyl and the Sniffers met een ijzersterke opening de North Stage vandaag aftrapt. “If somebody falls down, you help ‘em up. Don’t touch anyone that does not wanna be touched,” aldus frontvrouw Amy Taylor. Gehuld in een neongeel broekje en bikini-top staat ze op het podium met een stem zo rauw dat je er meteen wakker van wordt. Het publiek gaat compleet uit z’n dak, want één ding is zeker: deze band weet hoe je een feestje bouwt. Met hun rauwe punkrock zetten ze het hele veld in beweging; dansend, springend, hier en daar een moshpit en natuurlijk: zwetend in de zon. Zelfs als je de band niet kent, werkt de energie van de menigte zó aanstekelijk dat je vanzelf meegaat.
Na een welverdiende pauze (en die zijn bij dit soort temperaturen essentieel) begeven we ons weer richting de North Stage, waar Tom Odell het stokje overneemt. Hij vervangt vandaag Adam Lambert, die begin april moest afzeggen vanwege ‘scheduling conflicts’. En als je op zoek bent naar een overtuigende vervanger, dan is Tom Odell de juiste persoon om te bellen. Met zijn loepzuivere stem en herkenbare piano-ballads weet hij het publiek moeiteloos mee te nemen. Dit is alweer zijn vierde keer op Pinkpop, en wij snappen wel waarom. Hoewel het grootste deel van zijn repertoire bestaat uit hartverscheurende liedjes, blijft de sfeer allesbehalve somber: het publiek zingt uit volle borst mee, zwaait met de armen in de lucht en lijkt oprecht te genieten van de melancholie. Het is bovendien de eerste show van vandaag waarbij het wat drukker is. Tegen het einde van de show verrast Odell Pinkpop met twee dingen: een onverwachte gast, Abigail Morris (frontvrouw van The Last Dinner Party), en samen brengen ze een prachtige cover van Tiny Dancer van Elton John. Hij sluit af met Another Love, de hit die elke keer opnieuw voor kippenvel zorgt, zelfs als je honderden meters van het podium verwijderd staat.
Vandaag voelt tot nu toe een beetje als de piepjestest op de middelbare school: we bewegen vooral heen en weer tussen de North en South Stage. Dit keer landen we weer bij de South Stage, voor Mark Ambor. Een Amerikaan uit een klein dorpje vlak bij New York. Allesbehalve een thuiswedstrijd, maar dat zou je niet zeggen. Ambor en zijn band passen hier moeiteloos. Het veld staat verrassend vol voor een artiest die (voor zover wij weten) nog niet echt is doorgebroken bij het grote publiek. Zodra de eerste noten klinken, snappen we waarom: zijn muziek is catchy, dansbaar en valt meteen lekker. Het publiek deint vrolijk mee en zingt opvallend veel teksten moeiteloos mee. Wanneer het stemmen van zijn gitaar even niet lukt, vangt de band het naadloos op. Ambor zelf grijpt het moment aan om te vertellen hoe blij en dankbaar hij is dat hij hier vandaag mag staan. En als we later ergens achter in het veld neerploffen tijdens zijn hit ‘Belong Together’, horen we zelfs daar nog fans vol enthousiasme meezingen.
“Joost mag het weten!” horen we iemand zeggen als we ons weer omdraaien richting de North Stage. En inderdaad: Joost mág het weten, want zodra hij het podium opstapt, is zijn wil wet. Niemand die daar moeite mee heeft, het publiek smult ervan. Jong of oud, de Fries neemt ze moeiteloos mee. Het is niet per se onze smaak, maar performen kan hij absoluut. Waar je ook kijkt: iedereen doet mee. En vol enthousiasme.
Terwijl Joost nog even de tent afbreekt, lopen wij richting de (echte) Tent om een kijkje te nemen bij Matt Hansen, die vandaag Hardy vervangt. Een compleet andere sfeer dan wat we net zagen, maar juist die afwisseling is fijn. De Tent is vrij leeg, waarschijnlijk omdat het gros van het publiek zich bij de North Stage heeft verzameld. Maar dat betekent wel: wie hier is, komt écht voor de Amerikaan. We kenden Matt Hansen nog niet, maar wat een stem. Het is zijn eerste Europese festival, en hij houdt zich uitstekend staande. Niet alleen zet hij een sterke show neer, hij doet ook zichtbaar moeite om verbinding te maken met het publiek. En dat lukt hem verrassend goed.
Op Stage 4 staan we daarna oog in oog met de Ierse band Sprints. Karla Chubb, de leadzangeres, heeft een vurige, verhalende stem die meteen je aandacht heeft. Vooral in de rustigere stukken komt haar stem prachtig tot z’n recht, vol diepte en emotie. Voor het podium is het opvallend rustig, maar Sprints bewijst dat een klein publiek de intensiteit van een show niet hoeft te verminderen. De mensen die er wel zijn, dansen vrij en ongegeneerd, ieder op hun eigen manier. Die ruimte creëert juist een intieme, rauwe sfeer waarin alles kan gebeuren. Het is misschien geen spectaculaire show, maar wel rauw, energiek en oprecht.
Niet veel later lopen we weer richting de North Stage, die afgesloten wordt door The Last Dinner Party. We zagen de Britse band eerder al in Paradiso, waar ze ons toen moeiteloos wisten te overtuigen. Ook nu pakken ze groots uit: het podium is opnieuw aangekleed in klassieke stijl, met theatrale details die hun excentrieke sound prachtig aanvullen. Frontvrouw Abigail Morris is net als toen een genot om naar te kijken; charismatisch, expressief en volledig in controle. De band straalt een sterke onderlinge dynamiek uit, al voelt het optreden net iets minder gelaagd dan de vorige keer. Gitariste Lizzie Mayland ontbreekt vandaag, en wordt vervangen door Maddie Ashman. Voor wie goed oplet, valt dat op, al doet het weinig af aan het totaalplaatje. Ook valt op hoe sterk de show lijkt op die we eerder zagen. In dit geval is dat geen bezwaar: voor het merendeel van het publiek is dit de eerste kennismaking met de band, en als visitekaartje is het overtuigend.
En dan is het tijd voor headliner Olivia Rodrigo. Ondanks de warmte verzamelt zich al vroeg een grote groep jonge, enthousiaste fans voor de South Stage. Wij sluiten, vanwege de drukte, pas vlak voor aanvang ergens achteraan aan. Toch valt op dat het minder vol lijkt dan gisteren bij Justin Timberlake. Zodra Rodrigo het podium op stapt, zingt het hele veld luidkeels met haar mee, een fijne binnenkomer, want terwijl ze het podium energiek over en weer vliegt, laat haar stemcontrole hier en daar wat te wensen over. Tijdens de rustigere nummers pakt ze dit gelukkig weer beter op. De show zit strak in elkaar, maar oogt minder statisch dan die van Tate McRae of Justin Timberlake eerder dit weekend. Rodrigo beweegt zich energiek over het podium en brengt haar nummers met een theatraal randje dat sterk doet denken aan Taylor Swift. Niet alleen in stijl, maar ook in haar expressie en gebaren. Rodrigo weet duidelijk haar doelgroep te raken: vooral het jonge publiek lijkt helemaal op te gaan in haar performance. Ook wij voelen ons heel even een melodramatisch tienermeisje, gelukkig op de best mogelijke plek daarvoor.
Daarmee komt er een einde aan een warme, bewogen Pinkpopdag vol uitersten: van moshpit tot melodrama, en van zonnebrand tot zweetdruppel. Onze voeten doen pijn, ons hoofd is vol, en onze waterfles is al uren verdampt, maar we zouden het zo weer doen. Op naar dag drie (maar eerst; een hele lange douche en aftersun).
© Demi Luna Traas
Demi Luna Traas