Goede maar wel natte aftrap
Het is een soort warming-up, de donderdagavond op Welcome To The Village. Vergezeld van jonge hippe mensen, crew-leden, muzikanten, pers en de eerste bezoekers genieten we van een solo-muzikant in een op gras gezet Romneyloodsje genaamd Grauwe Kat. Het gras gaat eraan, wordt omgeploegd, vertrapt. Het is een warming-up, maar de regen, wat een regen. Mooi geklede mensen veranderen in plastic verpakte overlevers. Het terrein heeft sfeer, parkachtig, tussen bos en strand met overal eilandjes met tenten, terrasjes en podia. Foodtrucks, oude Citroëns, misstaan hier niet.
Het romneyloodsje is intiem, en Son of Dave maakt een hoop muziek in zijn eentje. Gehuld in grijs pak, zwarte zonnebril en met een hoedje maakt deze Canadees muziek vanaf een klapstoeltje. Hij deed de soundtrack voor Breaking Bad, en was lid van de Crashed Test Dummies. T klinkt als een authentieke Mississippi blues band wat de man doet; mondharmonica, sambashaker, en beats die hij met zijn voeten uit een beatbox tovert. Lekkere ritmes en heerlijk zoals hij zingt, eenvoudig en soms fluisterend. Son of Dave krijgt het voor elkaar ongemerkt twee zonnebrillen te dragen en een polonaise dwars door ’t loodsje te organiseren die met twee rondjes al 25 man lang is, wat al gauw driekwart van de zaal is. Wel tegen betaling van 300 fake dollars, maar tis wel een vrolijk tafereel. Van ‘Pump Up The Jam’ maakt hij een blues alsof ’t nummer zo gemaakt is. Niet slecht deze prestatie gezien de achterste helft van t publiek luidkeels keuvelt alsof de muziek te hard staat.
Op het grotere podium ‘Groote Gast’ denkt de frontman even dat ze de eerste band zijn. The Dawn Brothers trappen af met een jazzy intro. Maar ook dit is blues, al gelijk geeft de man een heerlijke gitaarsolo weg. De bassist verzorgt de vocaal in de tweede song ‘Change It’, waarin de pianist ook lekker los gaat. T kan nog wel wat pittiger. ‘How Come’ laat ook een fijne ritmesectie horen. Veel afwisseling en variaties rondom een ritme. Mooi werk van deze Rotterdammers uit Zuid, of West.
De buien regeren, maar ’t wordt echt warm als Arp Frique and The Familie losgaat. Twee donkere vrouwen domineren de set; de zangeres en de bassiste. Afrik himself speelt gitaar en orgel. Gehuld in een koperkleurige jas en een vierkante zonnebril lijkt hij de dirigent. De bassiste, Marilonah Copra, piepjong en klein, in zwart gekleed met een glittertruitje, is een plezier om te zien spelen. Op hoge boots past de bas haar als een tweede huid. Tof te zien hoe gefocust ze speelt en door de lange hals hoor je precies wat ze doet. De heupwiegende zangeres met lange dreads hoeft maar 1 keer te vragen en de hele zaal steekt de armen in de lucht. Links staan twee keyboards en de organisten wisselen om de haverklap van instrument. Met totaal drie keyboards produceren ze effecten die doen denken aan Air en Daft Punk, maar t blijft ritmisch, Afrikaans, Caribisch. Als ook Americo Brito uit Kaapverdië erbij komt beloven ze wat nieuwe dingen te proberen. De bandleden staan dicht bij elkaar en het is zo funky dat van voor naar achter mensen solo, in tweetallen of in groepjes staan te swingen. Het wordt donker buiten, de zaal is een dansvloer met blije mensen geworden. De taal waarin ze zingen is niet van belang. De zangeres schittert in de stukken die langzamer en meeslepender zijn, hangend naar soul. Vet leuke jamsessie dit.
Karpov Not Kasparov uit Roememie is net zo freaky als ’t klinkt. Ze beginnen met lekkere beats wat in no-time staat als een vette dance muur. De man met baard achter een keyboards verzorgt de vocals, net als de drummer geheel in het wit. Maar de twee danseressen trekken de aandacht. Door tien minuten lang, gehuld in zwarte kleding, stoïcijns perfect standbeelden te zijn. Iedereen is geboeid; wat gaan ze doen in godsnaam? Het valt op als een van hen na lange tijd d’r ogen knippert. T geeft een vervreemdend effect. En als ze heel langzaam tot leven komen kijk je naar beeldende kunst. Elegant, stilistisch en sensueel terwijl de muziek en vooral de drummer heerlijk los gaat. De man met baard zingt door een vervormer, dus denk aan de vocals van, opnieuw, Daft Punk. Een groot deel van het publiek staat buiten en kan er niks van zien. Ondanks het grote terrein en het gering aantal bezoekers is de vraag nu al groter dan het aanbod. Goeie aftrap dit.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie